kendini kandırmak

Yaşamaya devam edebilmek için insanların hayata karşı geliştirmiş olduğu savunma mekanizması.

insanoğlunun fıtratından ötürü. mesela ben bugün iki maç yaptım pert haldeyim, yarın 8de dersim var planlarım arasında 7de kalkıp duş almak var. yapabileceğime dair kendimi kandırıyorum.

iyidir. huzur verir.

hep yaparım. -aynen hepsinden geçtim. -hepsi 90la 100 arası değişiyor. evet.

Türk kızlarının cinselliğe önem vermeyip erkeklerden beklemesi kendini kandırmaya örnek olarak gösterilebilir.

sürekli yapıyorum olayın tuhaf tarafı kendimi kandırdığımı biliyorum ama kendi kendimi rahatlatmak için yine kendimi kandırıyorum,kandırmadığımda takıntıya dönüyor deli gibi takıntılı kalıyorum lanet olsun içimdeki insan sevgisine

aciz insan işidir. ben de çok yaparım. gerçeklerden kaçmanın en güzel yoludur. durumu kabullenip, kabullendiğini kendinden bile gizlemektir.

aslında olmasını istediğin şeye odaklanmak gibi geliyor bana. başaracağım diyerek yola koyulmak gibi.

sevmiyorum.

bu kandırmalar bi süre sonra dağ gibi birikiyor ya birden yıkıyor ya da yavaş yavaş bitiriyor insanı. bir şeyi yaparken karşına çıkacağını düşünmeden daha doğrusu düşünmek istemeden hareket etmesidir.

ne başkasını ne de kendimi kandirabilirim. en iyisi susmak olabilir.

"yalan da olsa mutluyum, bu bana yetiyor."

aslında kendi kendini kandırmamayı tanımlamalıyız. nasıl olsa hepimiz kendi kendimizi kandırıyoruz.

ödevi arkadan geçirmek

o kaybeder diye diye aklı yitirmek

o da beni seviyo... hi hi kesin öyle

matematikten 100 alsam hoca da sözlüme 127 verse, geçerim ya sıkıntı yok olm.

aramız düzelir diye bir sürü şeyler söylüyorum gün içinde ama sonu malum gibi ya,üzülüyorum

kendini kusursuz gören kişilere şaşırıyorum ve o kendini kusursuz gördükçe benim gözüm de kusurları artıyor, tiksinçleşiyor. (bkz: bir insan kendini kandırır da bu kadarı fazla)

hep yapıyom bunu, ödev yarın bitcek diyom ama haftaya bitiyo ama bu gün bitmiş gibi rahat davranıyom :d

bugün oldğumuz denemenin netlerini hesapladım hiçbir yeri kazanamıyorum ama sanki kazanacakmışım gibi bir rahatım bir rahatım

o da beni seviyor sanmıştım :)

sabahtan beri kendimi kandırmaya çalışıyorum. yarın 4 sınavım var ve bir dersimin konusu bitmedi. sabaha kadar bitirmeye çalışacağım ama umutsuz vaka. kendime sürekli aman yapacak bir şey yok zaten üstten alıyorsun finalde toplarsın olmadı seneye alırsın bir daha, kasma deyip duruyorum. aklıma getirmemeye çalışıyorum. ama biliyorum ki sınavdan çıktıktan sonra kendime küfredip duvara kafa atacağım. kendimi bile kandıramıyorum aq.

Bugün aylar sonra fark ettim ki kendimi kandırıyormuşum. Üzgünüm :(

Her insanın en iyi yaptığı iş

*Yarın herşey güzel olacak..*

İnsanın kendine yapacağı en büyük kötülüklerden*

Mutsuz insan bataklığı.

Hiç yapamadığım harekettir. Başkalarına çok kolayca kanabilen biri olmama karşın kendimi hiç kandıramam. Hep realist, neyse o bakış açısıyla yaklaşıyorum kendime.

İnsan , en kolay kendini kandırır.

Bence her insanın hayatında yalanlara inanmak istediği bir zaman olur. Gerçekler bazen o kadar sert ve acımasızdır ki kendimizi bir yalanla avutmak isteriz. Çevremizde bu yalanı söyleyecek kimseyi bulamayınca da kendimize yalan söylemeye başlarız. Başta tatlı gelir o yalanlar ama gerçeklerden kaçmak zordur. Yalanlarla üstünü boyadığımız o gerçekler bir yağmurun ardından gün yüzüne çıkar ve yüzleşmekten başka çaremiz kalmaz. En yıkıcı an da o andır çünkü kaçmak için yalan söyleyen de gerçekleri kabul edende yine bizlerizdir .

Kendimi o kadar güzel kandırdım ki bişeylerin düzelebileceğine o kadar inandırdım ki kendimi ama her seferinde duvara tosladım kanadı dizlerim çok yaş akıttım siz siz olun kendinizi asla kandırmayın hayat sizin baktığınız penceredeki kadar temiz değil

Kimse sana destek olmadığında bunu yapmak zorunda kalıyorsun. amk hayatı bir kere bize gülse bizde yapmasak bunu

çok iyi yaparım ağzıma sıçıyo ama yapmayı bırakmıyorum asla

Gerçekten mutlu olmadığımı farketmemle buz gibi bedenimi kesen farkındalık. Aylardır yaşadığım kör topal toparlanma çalışmalarının sonuçsuz kaldığının resmi adeta. İyiyim dedim, süperim dedim, yaşıyorum bu hayatı dedim, mutlu huzurlu takıldım ama olmadı be sözlük. Onu bir kere uzaktan görmem yetti sikti attı çevreme ördüğüm cılız mutuluk kalkanımı. İçerden bakınca her şeyin yolunda olduğunu düşündüğüm krallığımın kapısına atılan bir taşla farkettim aslında kendimi kandırdığımı. Aslında gerçekten mutluydum biliyo musun yalan söylemiyorum. Gece görüştüğüm kızda kaldım sabah kahvaltı yaptık, pankek yaptım ona çok sevdi .Hazırlanıp Ankara'da uğrak bir parka gittik. Çimlere uzanıp fotoğraf çekindik, bira içtik eğlendik güldük, güldüm. Ta ki tanıdık bir yüz görene kadar. Evet tüm ankara'nın güneşli bir cumartesi günü oturduğu parkta kalabalık bir masada gördüğüm bu tanıdık yüzün yanında başka yüzler de olmalıydı. Ufak bir bakışla netleşti. Ortak arkadaşlarımızın olduğu masada tanımadığım başka yüzlerle birlikte asıl merak ettiğim kişi de vardı. Aslında yalan söylüyomuşum sözlük biliyo musun. Kendime, görüştüğüm kızlara, arkadaşlarıma herkese. Çok mutluymuş gibi oynuyomuşum. Ben hayata yalan söylüyormuşum. İçten içe biliyodum aslında böyle bişi yaptığımı ama öyle hissetmiyodum, belki de gerçekten mutluydum da şimdi tekrar görünce öyle olmuştur. Hayır gene kendimi kandırdım. iki dakika içinde kendimi kandırdım. Salak. Belki de böyle böyle kandıra kandıra alışılıyodur. Ne bileyim hiç yaşamadım ki böyle bişi, ağlayınca geçmiyor. Ağladım. Ben bir bataklıktayım çabalasam da gömülüyorum, öylece dursam da. Çıkma umudum kalmadı zaten sadece tamamen gömülmeyi bekliyorum. Tek isteğim biraz huzur ve sessizlik

8 aya yakındır konuştuğum ve hatta sevdiğim insanla son zamanlarda çok uç noktalarda yaşam sürdüğümüzü hayattan bambaşka beklentilerimiz olduğunu fark ettim. Yeni mi fark ettin derseniz aslında hayır sadece o kadar zaman kendimi kandırmışım aslında o hep aynıymış ben görmek istememişim o hep kafasının estiği gibi yaşamış.. Tabi işin sonu konuşmamak olacaktı bir gün ama bunu sevdiğim kişiden duymak daha da üzdü hâlâ üzgünüm ama bir gün olur muyuz diye de düşünüp kendimi kandırmamın bir anlamı yok çünkü bambaşka hayatlardayız.

kafayı yiyip delirmemek için dönem dönem kullandığımız mekanizma

tarot açılımı izleyerek bolca yaptığım olay

Birçok insan tarafından bir savunma mekanizması olarak geliştirilen, hiç olmayanı yaşama, yalanı gerçek kılma durumu. Bir insan önce bir yalana kendisini inandırır. Kendisi yeterince ikna olduktan sonra bu duruma çevresindeki insanları da inandırmak için çabalar ve bunu başarana kadar asla pes etmez. Belli bir süre sonra gerçeklerle yüzleşerek kendini kandırdığına ikna olur ve bu durumu kabullenir. Ancak bu sefer karşısında daha büyük bir sorunla karşılaşır. Daha önce inandırmış olduğu kişileri aslında bunun bir yalan olduğuna ikna etmek gibi kocaman bir sorunu olmuştur. Bu sorunu çözmek adına göstermiş olduğu çaba, harcamış olduğu enerji o insanları bir yalana inandırırken göstermiş olduğu çabadan, harcamış olduğu enerjiden çok daha fazla olacaktır. Anlayacağınız kısa süreli mutluluk verebilecek bir durum olsa bile uzun vadede kişiye her zaman çok fazla zarar veren bir durumdur. Siz siz olun bu bataklığın içine düşmeyin derim. Bana göre bir acizlik göstergesi, bir insanın kendisine yapabileceği en kötü şeylerden birisidir. Eğer bir insanın davranış biçimi ile söyledikleri arasında bir tutarsızlık varsa bilin ki o kişi kendisini kandırıp ikna etmiş ve bu duruma sizi de ikna etmeye çalışıyordur. Kandırılmak istemiyorsanız arkanıza dönüp bakmadan uzaklaşmanızı tavsiye ederim.

(bkz: bakış açısını değiştirmek ) kendini kandırmak gibi geliyor bana. Sanırım o yüzden bazı düşüncelerimi değiştirmek istemiyorum. Kendi kendime yalan söylüyormuşum gibi geliyor her zamankinden olumlu baktığımda aynı durumlara. Bir an için çok pozitif bakıyorum. Kendime aşıkmış gibi davranıyorum ama daha o cümleleri kurarken bile kendime yalan söylediğimi fark edip hemen pozitif yalanları terk ediyorum. Herhalde bunun işe yaraması için kendimi kandırmadığımı hissedecek kadar gerçekten kendime aşık olmam gerekiyor. Kendini olduğun gibi kabul etmek ne zor iş. Ben kendimi kabul etmiyorken başkalarının da beni kabul etmemesi de mantıklı geliyor bu yüzden. Eğer bu tavrım değişmezse ömür boyu kendimi sevmeyip, sevilmeye layık olmadığıma inanıp, kimsenin beni sevme büyüklüğünü! göstermesini beklemeyeceğim. Birinin beni sevecek kadar çaresiz durumda olmasını düşünmek kendi kendimi çok aşağılıyor, neden böyle? Beni sevecek insan herhalde diyorum dünyanın en bahtsız insanıdır. Düşün onca insandan kimse kalmamış da bana kalmış. Beni sevecek gelecekteki insana, ona layık olamayacağım için borçlu hissediyorum bu ne manyak bir düşünce şekli? Kendimi bu kadar eksikli görmek istemiyorum. Beni biri severse, buna lütufmuş gibi bakmak istemiyorum. Oof of.

umrumda değil dediğim çoğu şey aşırı umrumdaymış. umrumda değil diyerek kendimi yönlendiriyormuşum. hassas kalpler kapatılsın.

Çok iyi yaparım bu arada. Yapın yaptırın kardeşim. Çoğu zaman varolan durumları değiştiremiyoruz. Elimizden tek gelen bakış açımızı değiştirmek. İnanmadığın bir şeye farklı gözle bakamazsın. Hal böyle olunca temizinden kendini kandırıp bir de ona bir güzel inanacaksın.. Başka türlü yaşanır mı be..